امیرقلی امینی

(تو 1277 ش)، روزنامه‏نگار، مترجم و نویسنده. در اصفهان متولد شد. پدرش را در طفولیت از دست داد و تعلیم و تربیت او به مادرش كه دختر میرزااحمد صادقى، برادر آیت‏اللَّه شریعت نجفى شیرازى بود، منحصر شد. وى تحصیل را از پنج سالگى نزد معلمه‏اى كه مادرش به خدمت گرفته بود، آغاز كرد. پس از چندى مدرسه‏اى كه به طرز جدید در پشت باغ چهل ستون اصفهان تأسیس شده بود به تحصیل پرداخت و بعد از آن به مدرسه‏ى اسلامیه رفت. از سنین كودكى به بیمارى فلج‏اطفال دچار و نیمى از بدنش بى‏حس شد. با این حال، از حركت و تلاش باز نایستاد. نخستین فعالیتش را از روزنامه‏نگارى آغاز كرد و در سال 1307 ش روزنامه‏ى «اخگر» را از میرزا فتح‏اللَّه خان وزیرزاده تحویل گرفت. مدتى نیز مدیریت روزنامه‏ى «باختر» را عهده‏دار شد و روزنامه‏ى «اصفهان» را نیز جایگزین روزنامه «اخگر» كرد. وى به كارهاى عام‏المنفعه مى‏پرداخت از جمله تأسیس پرورشگاه كودكان بى‏سرپرست اصفهان، احداث قنات و غرس درختان بى‏شمار و آبرسانى به اراضى بایر، و نسبت به تأمین كار و درآمد براى روستاییان اصفهان كمك شایانى كرد. امیرقلى زبانهاى عربى، فرانسه و اسپرانتو را به خوبى مى‏دانست. از آثارش: ترجمه‏ى «عروس فرغانه»، اثر جرجى زیدان؛ «غلبه بر ترس و گرسنگى»، ترجمه از عربى؛ «داستانهاى امثال»؛ «فرهنگ عوام»؛ «عبدالرحمن ناصر»، اثر جرجى زیدان؛ «كودك»، اثر ویكتور پوشه؛ «داستانهاى كوچك»، از اسپرانتو.